Düşük ücrete, ön yargıya, ayrımcılığa, ırkçılığa karşı, eşit haklar için İsviçre’nin dört bir yanında kadınlar grevdeydi.

İsviçreli kadınlar 14 Haziran Ulusal Kadın Grevi kapsamında iş bırakarak sokaklara indi. Yüz binden fazla kadın meydanlara inerek, “Daha fazla saygı, daha fazla zaman, daha fazla maaş” diyen kadınlar, kapitalist ve ataerkil bir sisteme karşı duydukları öfkeyi haykırdılar.

Eşit haklar talebiyle ilk defa 14 Haziran 1991 yılında Ulusal Greve giden İsviçreli kadınlar, 28 yıl aradan sonra eşitlik, adalet ve özgürlük talebiyle tekrardan Ulusal Greve gitti.

Kadın-erkek arasındaki ücret eşitsizliği gerçekleşecek Ulusal Kadın Grevinin temel argümanı, “Daha fazla saygı, daha fazla zaman ve daha fazla maaş” sloganıyla iş bırakarak alanlara çıktılar. Kadınları greve götüren bir diğer önemli nokta ise, kadınların cinsiyetinden kaynaklı birçok alandan dışlanması, ayrımcılığa ve şiddete maruz kalması.

Canım yoldaşlarım,

Aslında yazmak için geç başladım. Bugün eylemimizin 40. günündeyiz. Ve oldukça halsizim. Böyle bir mektupla karşı karşıya kalacağımı hiç düşünmemiştim. Polis sorgulamasında mizansen içinde teklif edildiğinde içten içe nasıl gülmüştüm. Onlar bir farkla ‘vasiyetname‘ demişlerdi. Evet bir yerde son mektup bir vasiyetname olarak da değerlendirilebilir. Bizdeki ‘mal-mülk’ belli, o da siz yoldaşlarımda fazlasıyla var zaten. Bu nedenle benim bu konuda bırakacak pek fazla şeyim olmayacak.

Yoldaşlarım, ölüm orucu gibi bizler için yeni olan bu göreve talip olurken, tam bir içtenlikle gönüllü olduğumu bilmenizi isterim. Ve diğer bütün yoldaşlarımın da kendilerini aynı duygularla önerdiklerini biliyorum… (…) …

Mart’tan Nisan’a, Nisan’dan Mayıs’a ve şanlı Haziranlara, Türkiye devrim mücadelesinin direniş ve şanlı ayları. Öncülerimizin ve geleneğimizin yaratıcılarının bizlere devrettikleri devrim meşalesinin gürleştiği aylar. İşçi sınıfının şanlı Haziran başkaldırısı ve 84 ölüm orucu direnişinin zindanlarda yarattığı başeğmez gelenek. Bugün tam da 200 gün süren açlık grevi ve ölüm oruçlarının sonlandığı günlerde 84 ölüm orucunun yıl dönümünü de karşılıyoruz. Gelenekten geleceğe yürümenin tamda anlamlaştığı günler.

12 Eylül faşizmin zindanlarda dayattığı teslim alma, kimlik ve kişiliksizleştirme saldırısı karşısında sadece zindanları değil bir bütün olarak faşist cuntaya karşı mücadele ve tüm topluma moral, güç veren zindan direnişleri. Amed zindan direnişleri, ölüm oruçları ve İstanbul Metris 1984 ölüm orucu. 84 ölüm orucunda siper yoldaşlığının düşman karşısında teslim olmama geleneğinin simgeleri, Mahir ve Denizlerin yarattığı devrimci gelenek Apo, Haydar, Fatih, Hasan oldu isimleri, yarattıkları direniş, devrim tarihine altın harflerle geçti.

gece leylâk

ve tomurcuk kokuyor

üstümbaşım elim yüzüm gazete

vurmuşum sokaklara

vurmuşum karanlığa

uy anam anam

haziranda ölmek zor!

‘’Doğu (Kürt) sorunu ancak devrimci yoldan çözüme bağlanabilir. Bu devrimci iktidar uğruna Türk ve Kürt devrimciler, bütün yurtseverler omuz omuza çalışmalıdırlar. Halkların var olan gerçek kardeşliği pekiştirilmeli…’’ (Hüseyin Cevahir)

Hüseyin Cevahir’in babası, ‘oğlumun vücudunda 83 kurşun deliği saydım’ demişti!

1 Haziran 1971 yılında İstanbul Maltepe’de THKP-C önderi Mahir Çayan ağır yaralı, THKP-C merkez komite üyesi Hüseyin Cevahir ise düşmanın kin ve öfkesinin ne kadar büyük olduğunun ifadesi vücuduna sıkılan 83 kurşunla ölümsüzleşmişti. Faşist cellatlar, önce Mahir Çayanı katlettiklerini açıkladılar ama Mahir yaralı, Cevahir katledilmişti.